kijkend naar een tekening van Wiebke Rauers, inkomen:
herinneren dat het om weinig penseelstreken gaat met veel expressie en plezier:
alle kruit verspeeld:
toch maar doorgaan:
het maakt niet uit, als je maar plezier hebt in de penseelstreken. Gelukt:
en nog een keer doorgaan maar ik krijg het niet echt weer te pakken:
nog een laatste dan, want het blijft leuk om te doen:
ik heb een Kuretake Zig Cartoonist Menso Kolinsky penseel gekocht, bij penstore.nl, en het is de kwast die ik al die tijd zocht:
Dik, dun, geen haperende kwastpunt, de kwast komt prachtig in een punt terug als je minder druk uitoefent en hij houdt enorm lang inkt vast. Dit was mijn eerste try out met de kwast!
Ik heb niet eens de potloodlijnen uitgegumd, zo snel wilde ik hem op dit blog zetten.
Perfect voor m’n sumi-e wensen, die ervoor zorgt dat ik de kwast anders vasthoudt dan de meeste “cartoonists”/illustratoren en ook maakt dat ik lijnen in één vloeiende beweging op papier wil zetten, niet schetsmatig of met mijn neus op het papier gedrukt.
Superkwast!
(die onderste, daar ben ik mee begonnen. Je ziet me nog een beetje zoeken.)
Geen idee wat dit is.
Ik las eerder vandaag iets over een blije olifant en die kroop erin toen ik een groot beest in het gras wilde tekenen. Hij heet vast Stippels, denk je niet? En hij ziet ook stippels, lekkere stippels. Eentje voor hem, eentje voor het vriendje op zijn rug, eentje voor hem.
Qua illustreren heb ik iets anders geprobeerd.
Ten eerste een ander penseel, dit is een 401 grootte 3/0, 3 x zo klein als de 1.
Ten tweede met waterverf zitten spelen. Ik heb niet eens kleuren gemixed maar gewoon met mijn (rotzooi) penseel direct in de tubes gepord. Vandaar de standaard kleuren. Mag natuurlijk helemaal niet, porren in je tubes met je natte kwast! heeeeel verkeeerd. Stoute stippels.
Ik ben verbaasd, alweer, over hoeveel moeite het kost om gewoon wat te maken, gewoon wat te kleuren, en het gewoon te laten zijn. Geen aandacht te besteden aan de kritische blik van mezelf, aan de opgeheven vingertjes in mijn hoofd die zeggen dat ik toch minstens eerst een boek over waterverf moet lezen voordat ik begin te porren.Dat ik naar het kleurwerk van Quentin Blake moet kijken om enig kleurbenul te krijgen.
Of dat ik minstens iets moet doen aan de vouwen in het papier.
Nouja, gewoon lekker doen. Dat er hier weer een tekening staat en dat ik niet terugkrabbel op enig moment tijdens het maken en hier neerzetten, dat is al genoeg overwinning voor vandaag. Voor deze week. Voor de komende maanden.
Lekker zo blijven doorgaan en dan wordt het vanzelf een gewoonte: een tekening maken en uploaden zonder zelfkritiek.
Dat gezegd hebbende: ik kijk er wel naar uit om bestaande illustraties na te tekenen. Omdat je zo zoveel kunt leren van hoe die andere illustrator werkt. Volgorde, bladvulling, vormen, dat soort dingen.
Dus als ik werk ga namaken (in eigen stijl) dan is dat voor het plezier van dat soort dingen uitvinden. Niet het verkrampt soort studeren dat mijn innerlijke criticus bepleit.
Ik was al een beetje begonnen met het werk van Chun eun-sil. Ik val voortdurend van mijn stoel! van verbazing en plezier.
ik weet nog niet helemaal hoe ik dat soort studies hier kan tonen. Tot nu toe is het gewoon een potlood-na-aperij van een werk van hem. Ik zal er eens over nadenken.
Ondertussen heb ik een papier aan de bank ingescand en opgestuurd, met mijn handtekening erop. Het papier was de achterkant van een chocolade-wikkel en dat kon je eigenlijk nog best zien.
Gewoon doen, gewoon lekker doen.
snorrepost 